تردید.

دلگرفته از هوای یاییز که دیگه نه سوز خنکش میچسبه نه شب های بلندش...دلشکسته از خبر های بد و رویارویی با واقعیت های بدتر همه چیزو آماده کرده برای...اما شاید همین چند خط که برای نوشتن نوشتم نه خواندن امیدیست که مرهمی باشد هرچند میدانم که باز هم خودمو گول زدم..دلی که بگیره ،دلی که بشکنه دیگه حوصله ای واسه خوشی های کوچیک نداره شاید چند وقتی ننویسم..همین چند وقتی که میدانم به اندازه دلتنگیمه... به اندازه بزرگیه غمهای ناگفتنی.

خدا حافظ تا فردا های دور...

نمیدانم چرا امشب هوای عاشقی سَردَست

سکوتم معنی عصیان، دلم همصحبت دردَست

شبهای مردن مهتاب،دل از دلدادگی بیتاب

تمام زخم تنهایی،دلم را ریشخند کَردَست

گُلِ سرخ گلستان ها، که پرپر گشته است سالها

همین امشب همین حالا،فقط یک گُلپر زرد َست

نمیدانم  چرا  امشب ، همه  خفاش  بیدارند

نِگر ای مرد نامردان ، که دین بازی چه پروردَست

بَهایه عاشقی خون شد،تن مجنون گلگون شد

زمستانی دگر انگار، بهارت باز آوردست

نمیدانم چرا امشب، هوای عاشقی سرد است

سحر نزدیک شده اما، تن خورشید در بند است...

(مهر 90- رضا)

لازم نوشت:

1 -هنوز نهال های من گل نشده اند...

2 -هنوز هم جای شب میتوان این روز ها را گذاشت....شاید.